Steeds meer jongeren zijn depressief. Voelen zich doelloos. Vragen zich af welke richting ze in moeten gaan. Twijfelen over school, studie, werk en de toekomst. Het vierjaarlijkse HBSC-onderzoek onder scholieren wijst uit dat 16,5 procent van de Nederlandse 12-jarigen last heeft van emotionele problemen, waaronder depressies. Bij 16-jarigen is dat zelfs 21,6 procent. De cijfers liggen in werkelijkheid veel hoger, omdat veel jongeren niet delen wat ze voelen of doormaken.
Steeds meer mensen uit mijn generatie (ik ben nu 38), komen in een burn-out terecht. Lopen vast. Gaan over grenzen. Zijn niet gelukkig. 14 procent van de werknemers meldt zich jaarlijks ziek met burn-out klachten. Zo’n 5 procent van de beroepsbevolking komt als gevolg daarvan langdurig thuis te zitten. Dit alles zijn duidelijke signalen dat verandering noodzakelijk is.
Er is behoefte aan een ander systeem. De ‘hard werken –diploma behalen – geld verdien’ formule is niet meer van deze tijd. Het was ooit noodzakelijk, maar tijden zijn veranderd. Huidige generaties twijfelen aan deze formule. En terecht. Het ontneemt hen hun vrijheid, creativiteit en individualiteit. De uitgestippelde route die ooit voor ons gepland werd en die wij nu voor hen plannen (en die grotendeels verplicht is), past niet bij iedereen en ontneemt bij veel jongeren een deel van hun eigenwaarde. Want wie hierin niet past wordt gezien als anders, lastig, moeilijk, niet goed, niet flexibel of capabel. Er is niks mis met studeren, echter, het is overduidelijk dat er behoefte is aan meer verdieping op emotioneel vlak. Er moet beter worden gekeken naar het kind, de mens als geheel. We geven nog steeds voorrang aan intellectuele vorming en dagelijkse verplichtingen, zonder zelfkennis, zonder begrip van onze emoties, aandacht, empathie en compassie voor onszelf. We zijn vaak van onszelf vervreemd. Wat niet gek is in dit huidige systeem.
Je ziet bij jongere generaties een tekort aan zelfvertrouwen en zelfliefde. Ze weten te weinig van hun emoties en zijn hard voor zichzelf. Ze hangen aan een ‘like’ of een dislike’ om zichzelf goed of niet goed te voelen. Vele van hen hebben wel een hoog EQ, maar hebben niet geleerd dat serieus te nemen. Ik vind dit ernstig. Een goed ontwikkeld EQ kan op korte termijn zo’n groot verschil maken voor het individu, maar zeker ook op lange termijn voor onze maatschappij. Wij hebben de kans om jonge kinderen datgene te geven, waar in onze tijd geen ruimte voor was. Jij en ik kennen de gevolgen daarvan. Laten wij het anders doen. Wij ouders, onderwijzers en onderwijsinstellingen.
Scholen (om te beginnen in het basisonderwijs) zouden hierin een grote rol kunnen spelen. Ontwikkeling van EQ zou een groter en belangrijker aandeel moeten hebben binnen het lesprogramma. Onderwerpen als; Leren en accepteren wie je bent, het delen van emoties, zelfbewust leren zijn, en compassie hebben voor jezelf. Ook ouders zouden zich hier hard voor kunnen maken. Het schoolprogramma zou een aanvulling moeten zijn op de opvoeding thuis. Niet alleen intellectueel maar vooral ook emotioneel. We brengen zoveel tijd door op school. Het is DE omgeving om er mee aan de slag te gaan. Laat dit niet liggen. Het is TE belangrijk! Binnenkort meer over de EQ Kids Club!
